در مقاله قبلی نحوه ثبت نام در بورس مرحله به مرحله آموزش داده شد. در این مقاله ما قصد داریم اصطلاحاتی را تعریف کنیم که مناسب افرادیست که تازه پا به عرصه بازار بورس نهاده اند و آن هم عرضه اولیه سهام است.
عرضه اولیه سهام (Initial Public Offerings) که به اختصار با IPO نشان داده می‌شود، عبارتست از اولین فروش سهام توسط یک شرکت خصوصی که طی آن به یک شرکت عمومی تبدیل می‌شود.
برای درک بهتر موضوع، مثالی را در مورد تبدیل یک شرکت سهامی خاص به یک شرکت سهامی عام با هم مرور می‌کنیم.
فرض می‌کنیم یک فرد (و یا چند نفر به صورت شراکتی) کسب و کار جدیدی را راه می‌اندازد. با این فرض در واقع مالک این کسب و کار فقط آن فرد (و یا آن چند نفر) خواهد بود. این فرد (یا افراد) میتواند اشخاص دیگری را به عنوان شریک به مجموعه خود اضافه کند و با این کار سرمایه جدیدی برای کسب و کار قبلی جذب کند. دقت کنید که این شرکت هر اندازه‌ای میتواند باشد؛ چه در اندازه یک کسب و کار محلی و خانوادگی یا در حد یک کسب و کار چند ده میلیاردی! ولی همچنان این شرکت یک شرکت خصوصی خواهد بود. زیرا حق خرید و فروش سهم‌الشرکه دارای یک سری محدودیت‌های حقوقی است که بین شرکا محفوظ می ماند. حال ممکن است فعالیت شرکت به جایی برسد که نیاز به منابع خیلی زیاد برای توسعه فعالیت‌های خود داشته باشد و شرکا تصمیم بگیرند که شرکت را از حالت خصوصی درآورده و با عرضه بخشی از سهم خود، شرکای بیشتر و با قوانین مربوط به شرکت‌های سهامی عام را وارد کسب و کار خود کنند. در این مرحله موضوع عرضه اولیه مطرح می‌شود.
عرضه‌ی عمومی اولیه (IPO)، عرضه‌ی اوراق بهادار شرکت به عموم برای اولین بار و بدون سابقه قبلی قیمت‌گذاری است. خیلی‌ها اعتقاد دارند که عرضه‌های اولیه در بورس مانند طلا است یعنی ما هرچی بخریم به احتمال خیلی بالایی سود کرده‌ایم، واقعیت هم همین است. در چند سال گذشته می‌توان گفت تمامی عرضه‌های اولیه دارای سود بوده‌اند.
عرضه اولیه سهام شرایطش نسبت به خرید و فروش عادی سهام کمی متفاوت است. اما بعد از آن دیگر تفاوتی با بقیه سهام موجود در بورس ندارد. حال سوال اینجاست که وقتی سهام یک شرکت برای بار اول در بورس عرضه می شود ما چگونه می توانیم آن را بخریم؟
تا همین چند وقت پیش عرضه اولیه هایی که در بورس ما انجام می شد به روش حراج با اولویت زمان صورت می گرفت. بدین صورت که ابتدا سهم طی یک فرایندی که سرمایه گذاران حقیقی در آن دخالتی نداشتند، اصطلاحا کشف قیمت می شد. یعنی مشخص می شد که سرمایه گذاران می توانند آن سهم را برای بار اول به چه قیمتی خریداری کنند. سپس با توجه به تعداد سهام شرکت و تعداد سهامی که می خواست عرضه بشود، سهمیه هر فردی که می خواست عرضه اولیه بخرد مشخص می شد. در نهایت هم ساعت سفارش گذاری مشخص می شد. مثلا در نهایت بورس اعلام می کرد سرمایه گذاران برای شرکت a که قرار است در ساعت 12:30 دقیقه عرضه شود می توانند هرکدام 1000 سهم و در قیمت 100 تومان سفارش بگذارند. پس در این روش قیمت خرید، ساعت خرید و حداکثر حجم خرید از قبل کاملا مشخص شده بود و در نهایت شما باید در ساعت مشخص شده سفارش خود را در سیستم ثبت می کردید. اگر هم تعداد سهم های تقاضا شده از تعداد سهم های عرضه شده بیشتر می شد، اولویت با افرادی بود که سفارش خود را زودتر ثبت کرده بودند. اما مدتی است که روش خرید عرضه اولیه به روش بوک بیلدینگ تغییر پیدا کرده است.
به تازگی در بورس تهران از روش جدیدی با نام بوک بیلدینگ رونمایی شده است. از این به بعد شما برای خرید عرضه اولیه باید به روش بوک بیلدینگ اقدام به خرید سهام بکنید. مهم ترین مزیت در روش عرضه اولیه سهام به روش بوک بیلدینگ، امکان ثبت سفارش به قیمت های متفاوت می باشد. در این روش هر سفارش با توجه به حداکثر حجم مشخص شده در قیمتی که خریدار تعیین می کند در سامانه معاملات ثبت خواهد شد و در تخصیص سهام بی عدالتی ایجاد نخواهد شد. در روش بوک بیلدینگ هر خریدار با توجه به تحلیل و بررسی های خود، درخواست خرید سهام را در ساعتی مشخص که از قبل ناظر بازار اعلام می کند، در سیستم معاملاتی ثبت می کند. اما یکی از معایب این روش قیمت و محدودیت مثبت و منفی 10 درصد می باشد. نهاد عرضه کننده یک قیمت را به عنوان کف قیمت سهم مشخص می کند. حال سرمایه گذاران می توانند سفارش خرید خود را در بازه ای بین این قیمت کف و 10% بالاتر از این قیمت قرار دهند.
مشکل این روش این است که به احتمال زیاد در بیشتر مواقع این کار باعث می شود تا افراد در سقف قیمتی اقدام به ثبت سفارش و خرید سهام بکنند. این امر ممکن است موجب ایجاد صف خرید در عرضه اولیه شود. اما به صورت کلی شما در این روش راحت تر از روش حراج اقدام به خرید می کنید. هم چنین دیگر اولویت با سفارش زودتر نیست و شما نباید خیلی سریع سفارش خود را ثبت کنید. بلکه براساس تحلیل خود آن قیمتی را که در بازه مشخص شده است، انتخاب می کنید و در آن قیمت سفارش خود را ثبت می کنید.
به دلیل تقاضای بسیار زیادی که برای عرضه‌های اولیه شکل گرفته، معمولا سهمیه کمی به افراد شرکت‌کننده می‌رسد؛ با این حال، خرید سهام در عرضه اولیه یک راه بی‌خطر برای تجربه اولین سرمایه‌گذاری در بورس است، زیرا بیشتر مواقع مقداری سود نصیب سرمایه گذاران می‌کند.
در عرضه اولیه با بوک بیلدینگ، یک بازه زمانی، حداقل و حداکثر قیمت قابل خرید و سهمیه برای هر کدمعاملاتی در نظر گرفته می‌شود. شما باید براساس این اطلاعات که توسط ناظر بازار در روز عرضه اعلام می‌شود، سفارش خود را در ساعت مشخص شده ارسال کنید. تخصیص سهام توسط ناظرین به کدهای معاملاتی انجام می‌گیرد و معمولا در صورت وجود تقاضای بالا، همه افراد بطور مساوی از عرضه‌ها بهره‌مند می‌شود
در مقاله های قبلی راجع به تعاریف ارز دیجیتال و رسمی شدن ارزهای دیجیتال در ایران توضیحاتی ارایه دادیم. همانطور که می دانید ارز دیجیتال نوعی ارز است که نه در فرم فیزیکی بلکه تنها در قالب دیجیتال یا الکترونیکی موجود است. بیت کوین اولین نمونه از ارزهایی است که با نام ارزهای رمز پایه شناخته می‌شود ولی بیت کوین تنها ارز دیجیتل موجود در فناوری بلاک چین نیست.در این مقاله قصد داریم تا شما را با انواع ارزهای دیجیتال آشنا کنیم.
حتی اگر شما به تازگی وارد دنیای ارزهای دیجیتال شده‌اید، شانس زیادی وجود دارد که اطلاعات شما از ارز دیجیتال بیت کوین به نسبت سایر ارزها بیشتر باشد. بیت کوین اولین ارز دیجیتالی است که مورد قبول بسیاری از افراد قرار گرفت. دلیل این مسئله هم متن باز بودن و همچنین استفاده از فناوری بلاک چین جهت افزایش امنیت تراکنش‌های مالی است. با وجود تمام رقبایی که بیت کوین از گذشته تا کنون داشته است، همچنان هم به عنوان برترین ارز دیجیتال شناخته می‌شود. جالب است بدانید که با وجود سقوط ارزش بیت کوین که اخیراً شاهد آن بودیم، بسیاری از اقتصاددانان معتقد هستند که باید در بیت کوین سرمایه‌گذاری کرد. چرا که در آینده باز هم ارزش این ارز صعود خواهد کرد.
بیت کوین کش فعالیت خود را به عنوان ارز دیجیتال از سال 2017 آغاز کرده است که ثمره‌ای از هارد فورک hard fork است. به عبارت دیگر در این ارز دیجیتال برخی از استخراج کنندگان قوانین جدیدی را تعیین کردند، که با به کارگیری آن‌ها از بلوک‌های سنتی بیت کوین خارج شده و ساختار جدیدی را شکل دادند.
به طور خلاصه می‌توان گفت تفاوت در مقیاس و نحوه طراحی موجب جداسازی بیت کوین کش از بیت کوین شده است. بنابراین می‌توان گفت تفاوت اصلی این دو ارز دیجیتال در بلوک آن‌هاست.
اگر اتریوم را با سایر ارزهای دیجیتال مانند بیت کوین، لایت کوین، بیت کوین کش و … مقایسه کنیم، باید بگوییم که اتریم کاملاً متفاوت است.
چرا که صرفاً یک ارز دیجیتالی بوده و به عبارت دیگر یک پلت فرم محاسباتی توزیع‌شده است. وجود این پلتفرم باعث شده است که امنیت و اطمینان تراکنش‌های مالی با استفاده از این ارز افزایش پیدا کند. در حال حاضر جایگاه اتریوم در میان انواع ارز دیجیتال دوم، بعد از بیت کوین است.
اتریوم کلاسیک نیز مشابه با بیت کوین کش است. یعنی این ارز نیز از شبکه اصلی اتریوم جدا شده و شروع به فعالیت پیدا کرده است. دلیل این جداسازی اختلافاتی است که در رابطه با نسخه اولیه بلاک چین این ارز وجود داشته است. برخلاف بیت کوین کش که بعد از جداسازی توانست روند رشد خود را طی کند، اتریوم کلاسیک برای معرفی خود چندان موفق عمل نکرد. چرا که همچنان ضعف‌های زیادی در نحوه عملکرد آن وجود دارد.
لایت کوین توسط کارمند سابق گوگل چارلی لی در سال 2011 توسعه داده شد و توسط چندین شرکت مشترک با بیت کوین منتشر شد که بر اساس پروتکل رمزنگاری شده متن باز بلاک چین فعالیت می‌کند. در میان آلت کوین‌های مختلفی که وجود دارد، لایت کوین به نسبت سرعت، عملکرد و … توجه بسیاری از سرمایه‌گذاران جدید را به خود جلب کرده است.
ریپل یکی از انواع ارز دیجیتال است که به عنوان یکی از روش‌های پرداخت ارزی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. به گونه‌ای که این ارز دیجیتال به عنوان یک روش پرداخت در بسیاری از صنایع بانکی و سرمایه‌گذاری به عنوان یکی از بهترین روش‌ها جهت انجام امور مالی در نظر گرفته می‌شود.
توکن زی کش ZEC در سال 2016 با استفاده از پروتکل Zerocash شروع به فعالیت کرد. یکی از اهداف اصلی Zcash، حریم خصوصی بی قید و شرط است، که خود یکی از مهم‌ترین اهداف اصلی فناوری رمزنگاری است. با استفاده از این ارز دیجیتال، کلیه اطلاعات فرستنده، گیرنده، مقدار وجه انتقالی و … رمزنگاری شده و تنها توسط خود فرد مشخص شود که چه اطلاعاتی برای سایر افراد قابل دستیابی است. به دلیل همین مسائل امنیتی است که بسیاری از افراد استفاده از این روش را برای انجام تراکنش‌های مالی خود در نظر می‌گیرند.
یکی از بنیان‌گذاران Ripple در سال 2014 یک پروتکل Stellar ایجاد کرد که اغلب با Ripple مقایسه شده است. تفاوت اصلی این دو ارز دیجیتال این است که ریپل متن بسته و استلار متن باز است. همانطور که پیش‌تر اشاره کردیم، بسیاری از مؤسسات مالی مانند بانک‌ها، استفاده از ریپل را ترجیح می‌دهند. در حالی که مخاطب اصلی ارز دیجیتال استلار، افراد معمولی است.
برای اطلاع از قیمت هر یک از ارزهای دیجیتال کلیک نمایید.
